Porsche

Tja, de kop doet vermoeden dat de elektrische Macan geen echte Porsche is, en dat alleen maar omdat ‘ie techniek deelt met de Audi Q6. Maar een auto is méér dan alleen techniek, het is de totale enginering die de beleving creëert. Sportieve zitpositie Zaken als zitpositie, de afstand ten opzichte van de pedalen en het stuur, de materialen, hoe deze aanvoelen, zelfs de geur in de auto, alles doet ‘Porsche’ aan in de Macan. Weliswaar komt de 4,78 meter lange elektrische SUV qua techniek overeen met de Audi Q6, het interieur doet een stuk zakelijker aan dan in de Audi, op het coole Scandinavische af. Forse bedieningsknoppen op de eveneens forse schermen, een relatief beperkte hoeveelheid fysieke knoppen, kortom, het interieur is zakelijk, niet per se gezellig. Je kunt voldoende laag zitten, waarbij je als je niet al te groot bent, deels tegen het relatief hoge dashboard aan kijkt. Wel lekker sportief. Dikke wielen verplicht Nu we de Macan in het echt, onder de Nederlandse grijze hemel zien staan, zijn we er over uit dat je wel een beetje moet vinken in de optielijst om het exterieur op smaak te brengen. In Papaya Orange komt het design voldoende uit de verf, maar de boel vraagt wel forse wielen. Bekijk de video van de Porsche Macan 4 nog maar eens, en je snapt wat we bedoelen. Pak je de basisversie, met alleen achterwielaandrijving, standaard wielen en een uni-kleur, dan ben je bepaald niet de bink. Maar goed, het heeft natuurlijk ook allemaal te maken met budget. De prijslijst van de Macan start bij 85.300,- euro. Voor amper vier mille extra rij je de variant met twee elektromotoren, die het totale vermogen van 360 naar 408 pk brengt. Niet al te veel geld voor integrale aandrijving en meer pk’s. En 110 kilo extra wagengewicht, dat ook. Opvallend dat het trekgewicht van de (basis)-Macan en de Macan 4 geen onderscheid vertoond; beide 2000 kilo geremd gewicht. Het is een bekend gegeven dat je bij Porsche ruimharig in de optielijst kunt krassen. Bij onze testauto was dat ook gebeurd, hetgeen de prijs flink voorbij de 120.000 euro heeft getild. Moet je nagaan, da’s de basisprijs van de Macan Turbo, die overigens een torque vectoring systeem heeft dat de dynamiek van de SUV naar een hoog niveau brengt. Het buitenste achterwiel kan meer kracht krijgen van de achterste elektromotor, waardoor de auto als het ware de bocht om wordt geduwd. Luchtvering verplicht Kras altijd de optie luchtvering aan bij de Macan. Een (elektrische) auto van 2300 kilo of meer vraagt daar om. Overigens voelt de Macan in de stand ‘normal’ het lekkerste aan, dan zit er voldoende comfort in de setting van het onderstel. In totaliteit is het gewoon een goed rijdende elektrische SUV, die met zijn 100 kWh (bruto) accu altijd een kilometertje of 500 ver komt op een volle accu en dankzij het 800 Volt onboard systeem laad je maximaal op 270 kW aan een DC-lader. Mooie cijfers, die passen bij een merk als Porsche, waar innovatie bij hoort zoals worst bij boerenkool. Dat de Macan zich in een behoorlijke populariteit mag wentelen, lijkt dan ook logisch, ofschoon dit natuurlijk ook deels te maken heeft met het feit dat er behoorlijk lang op de auto is gewacht. Tekst: Werner Budding, Camera: Rob Steltman

Orde op zaken. De piketpaaltjes zijn herschikt door Porsche. Deze Taycan Turbo GT met Weissach package maakt vooralsnog een einde aan de leiderschap aspiraties van Tesla, in de zin van ronde records. Misselijk makend snel Maar bovenal laat Porsche met deze super-EV zien dat er een autoleven is, na al het GT3 RS-geweld van de afgelopen jaren. Rijplezier, karrevrachten rijplezier, dat is wat de Turbo GT levert, en een misselijk makende hoeveelheid snelheid. Laten we het daar eerst eens over hebben. Na een stuk of tien rondjes Monteblanco kwam ik tamelijk ‘draaierig’ uit de Turbo GT. Misselijk, zoals je eigenlijk alleen door iemand anders misselijk kan worden gereden. Het zit ‘m niet eens zo zeer in de hoeveelheid voorwaartse gang, wat ongehoord is met 1108 pk in boost mode, maar vooral Porsche’s Active Ride schudt je innerlijke zintuigen zwaar door elkaar. Het systeem, als het is geactiveerd – je hebt een keuzemogelijkheid – houdt de Taycan in elke situatie volledig vlak, zowel in lengte- als in dwarsrichting. Wetende dat ik vermoedelijk meer dan een miljoen testkilometers achter de rug heb, veelal in een vlotter tempo afgelegd, in auto’s die altijd beweging hebben gehad over de lengte- en breedte-as, bleek Active Ride mijn bewustzijn opnieuw te programmeren. En dat gaat klaarblijkelijk gepaard met flink wat weeïgheid in het maaggebied. Wennen dus, laten we het daar op houden. Uitgelopen mascara Voor we het over mascara gaan hebben, eerst even terugkomen op die rondetijden. Porsche heeft de Turbo GT over de Nordschleife gesleurd. Daar kwam een tijd uit van 7:07.55, wat zo’n 19 seconden sneller is dan de Tesla Model S Plaid en een seconde of 18 minder snel dan een 911 GT3 RS over een rondje Groene Hel doet. Oké, da’s de Nordschleife, straks nog wat over Laguna Seca, maar laten we het eerst even over de uiterlijke aanpassingen hebben. De Taycan van Porsche is niet perse een heel goede investering. Of anders gezegd, ze schrijven wat af, deze elektrische sedans van Porsche. Maar goed, dat heeft als prettige bijzaak, voor sommigen, dat een jong gebruikte elektrische Porsche misschien wel sneller binnen bereik ligt dan je voor mogelijk had gehouden. Dat Porsche ervoor heeft gekozen het uiterlijk slechts lichtjes aan te passen, zal niet resulteren in een verdere aanslag op de waarde van de eerste generatie Taycan. Opvallend is de afwezigheid van de streep uitgelopen mascara bij generatie twee rondom de lichtunits in de neus. Het oogt wat cleaner. Verder zijn hier en daar geringe aanpassingen verricht door de designers, die vermoedelijk alleen eigenaren van een Taycan opvallen. Maar voor de rest geen rigoureuze verschillen tussen gen 1 en gen 2 van de Taycan. Maximaal 320 kW laden Onderhuids daarentegen zijn de aanpassingen serieus. Naar keus hangt er een 85 kWh batterij onder de Porsche, of een exemplaar van 105 kWh. De cellen komen bij LG vandaan, Porsche zet de boel zelf in elkaar, voor de montage in de auto. Het hele pakket weegt een kilo of 35 minder, laadt nu op 320 kW, in plaats van maximaal op 270 en dat scheelt in tijd. Het rijbereik steeg van 503 kilometer naar een serieuze 678 kilometer. Altijd goed, een accu die groeit in capaciteit en in maximale kracht om te laden. Doordat de in- en output van de accu significant toenam, kan Porsche ook een hoger totaal vermogen realiseren; in geval van de Turbo GT maximaal 1108 pk, in attack mode. Die stand doet het tien seconden, dan na vier seconden opnieuw tien seconden. Het is dus niet zo dat je permanent die dik 1100 pk ter beschikking hebt. Na gebruik van tien seconden moet de boel even tot rust komen. Even snel als een McLaren Senna Nou reden wij de Turbo GT in de buurt van Sevilla op het circuit Monteblanco. En om even in de woordspeling te blijven, dat circuit stond een dag lang blank. Zeikende regen teisterde de Porsche’s en de baan. We hebben weldegelijk de 1108 pk gebruikt, maar om eerlijk te zijn was het te veel voor de omstandigheden. De dik 900 standaard paarden waren al amper te temmen. En wat ook aan het licht kwam op het natte circuit, is dat de 2200 kilo het rijgedrag niet ernstig in de weg zitten, sterker nog, gevoelsmatig mis je er zo’n 500. Maar tijdens krachtige remacties, dook de Taycan direct in zijn ABS. Het ding remt voortreffelijk, keer op keer weer, met dank aan de keramische schijven. Maar aan alles zit een limiet, ook aan de mogelijkheden van deze remmerij om de snelheid af te schudden. Maar het moet gezegd: in normale omstandigheden is dit een pure racemachine. En dat blijkt ook wel. Op Laguna Seca, de kurkentrekker-baan in Amerika, waar Porsche zo veel kilometers heeft liggen, gaat deze Turbo GT met Weissach package exact even snel rond als een McLaren Senna. Bam, uitgepraat! Zonder achterbank Mocht je voor de Turbo GT gaan, dan kost je dat 249.000,- euro, maar pak voor datzelfde geld gewoon de Weissach-versie. Keramische remmen krijg je sowieso, de maximale top verschuift naar 305 km/h, er zit een knoeperd van een achterspoiler (op topsnelheid 240 kilo downforce) op het kofferdeksel, en op de koop toe mag je de achterbank inleveren. Geweldig, een Porsche Taycan zonder achterbank. In plaats van het meubilair ligt er een stevige plaat van carbon achterin; je zou er wat spullen kwijt kunnen. Het scheelt 70 kilo wagengewicht, wat op een totaal van ruim 2200 kilo tamelijk verwaarloosbaar is. Maar deze mogelijkheid vertelt eigenlijk op perfect wijze het verhaal van de über-Taycan. Van elk model levert Porsche op een goed moment een serieus snelle over-the-top versie, dus ook van een elektrische variant. Want de elektrische Porsche heeft de toekomst, of we willen of niet. Het gebeurt! En als dat dan gebeurt, laten er dan heerlijk rijmachines tussen zitten, zoals deze Turbo GT Weissach. Een elektrische auto om je hoed voor af te nemen… Tekst: Werner Budding

Het blijft wennen voor velen; het kloppend hart uit een 911 halen en vervangen voor een elektrische aandrijflijn. Maar als het resultaat zo dicht bij het karakter van het origineel ligt, moeten we ons misschien helemaal geen zorgen maken. En precies dat was het doel van, elektro-techneut en ontwikkelaar, René Zandijk: een elektrische, klassieke 911 bouwen, die de rijbeleving schenkt van een good old 911. Door de 3.2 boxer te verwijderen en ervoor in de plaats twee accu’s (één voorin en één achterin) en een dikke elektromotor in te monteren, is iets ontstaan waar we gewoon blij van worden. De Zero P1 rijdt als een 911, dus tilt ‘ie zijn neus op als je de dik 400 pk loslaat. Precies zoals een klassieke 911 dat ook doet. De verdeling van de krachten naar de achterwielen loopt via een secuur werkend sperdiff. En ja, geluid is afwezig. Maar hebben we het gemist? Welnee. Sterker nog; als je als werkgever je medewerkers opdraagt elektrisch te rijden, dan zul je als ‘baas’ dat ook moeten doen. En wat is dan mooier om al die efficiëntie te verpakken in zo’n G-model 911. Veel plezier met de bijbehorende video waarin we diep ingaan op de specificaties, inclusief een kort interview met de bouwer van al dit moois. Tekst: Werner Budding, camera: Rob Steltman